top of page
RESIDENTEN
Elk seizoen ondersteunt RADAR individuele makers, kunstenaars en collectieven.
Ontdek ze hier!
SEIZOEN 23-24
Lieselotte Vloeberghs
(beeldend kunstenaar)
Het beeldend werk van Lieselotte Vloeberghs tracht op speelse wijze de relatie te belichten tussen mens en niet-mens. Zo neemt ze onder andere het standpunt in van het object om te fantaseren over hoe het behandeld wil worden. In de assumpties die daarbij komen kijken ontwaart zich een speelveld van ideeën. Deze ideeën eindigen in installaties, schetsen, handelingen, sculpturen, foto’s, video’s, tekeningen, etc.
Anderzijds ontstaat een deel van haar werk vanuit een automatisch tekenen. Het spanningsveld van een doelloze lijn is het vertrekpunt van tekeningen die vaak onbewust eindigen als figuren in verhouding tot hun omgeving.
In residentie bij Radar plaatste ze de inhoudelijke concepten van ecologie, animisme, zorg en zingeving tegenover elkaar. Binnen dit kader experimenteert ze met manieren om materiaal te maken op ambachtelijke wijze en oefent ze zichzelf om gebruik te maken van dat wat reeds aanwezig is.
Het beeldend werk van Lieselotte Vloeberghs tracht op speelse wijze de relatie te belichten tussen mens en niet-mens. Zo neemt ze onder andere het standpunt in van het object om te fantaseren over hoe het behandeld wil worden. In de assumpties die daarbij komen kijken ontwaart zich een speelveld van ideeën. Deze ideeën eindigen in installaties, schetsen, handelingen, sculpturen, foto’s, video’s, tekeningen, etc.
Anderzijds ontstaat een deel van haar werk vanuit een automatisch tekenen. Het spanningsveld van een doelloze lijn is het vertrekpunt van tekeningen die vaak onbewust eindigen als figuren in verhouding tot hun omgeving.
In residentie bij Radar plaatste ze de inhoudelijke concepten van ecologie, animisme, zorg en zingeving tegenover elkaar. Binnen dit kader experimenteert ze met manieren om materiaal te maken op ambachtelijke wijze en oefent ze zichzelf om gebruik te maken van dat wat reeds aanwezig is.
Júlia Godino Llorens
(danser, choreograaf)
Een gepassioneerde danser en choreograaf gevestigd in Antwerpen, Julia richtte samen met collega Alexa Moya in 2018 Co. Júlia Godino i Alexa Moya op. Haar residentie bij RADAR was gericht op het herzien en verdiepen van een soloproject uit 2016, met als doel een rondtrekkend stuk te creëren.
Tijdens haar residentie werkte ze verder aan "No-Do, 1939", een indrukwekkende reis naar het Spanje van Franco, waar de stille strijd van vrouwen tegen oorlog en onderdrukking wordt belicht. Door het verhaal van haar overgrootmoeder, Rosa Massó (Iaia Roseta), wil ze een eerbetoon brengen aan deze moedige vrouwen en een vergeten verhaal onthullen. Een krachtig statement om de geschiedenis te herinneren en te voorkomen dat het zich herhaalt.
Een gepassioneerde danser en choreograaf gevestigd in Antwerpen, Julia richtte samen met collega Alexa Moya in 2018 Co. Júlia Godino i Alexa Moya op. Haar residentie bij RADAR was gericht op het herzien en verdiepen van een soloproject uit 2016, met als doel een rondtrekkend stuk te creëren.
Tijdens haar residentie werkte ze verder aan "No-Do, 1939", een indrukwekkende reis naar het Spanje van Franco, waar de stille strijd van vrouwen tegen oorlog en onderdrukking wordt belicht. Door het verhaal van haar overgrootmoeder, Rosa Massó (Iaia Roseta), wil ze een eerbetoon brengen aan deze moedige vrouwen en een vergeten verhaal onthullen. Een krachtig statement om de geschiedenis te herinneren en te voorkomen dat het zich herhaalt.
Jelle Annie Michiels
(beeldend kunstenaar)
In dit deelaspect van Jelle Annie Michiels’ onderzoek over het concept ´thuis´ bestudeert ze welke psychologische noden moeten vervuld worden zodat mensen zich thuis kunnen voelen. De behoefte aan sociale verbondenheid, liefde, acceptatie, de behoefte om gezien, gehoord en omarmd te worden als authentiek individu vormen het uitgangspunt voor deze tactiele sculpturen. Het werk gaat over de dwingende verwachtingen van de maatschappij alles van zichzelf te moeten geven zodat anderen zich op hun gemak kunnen voelen, geborgenheid ervaren. Terwijl men zelf tevergeefs blijft hopen, wachten op handen die een veilige haven garanderen, die een helende hand toereiken. De werken trachten een nood te vervullen die mogelijk onbeantwoord is gebleven in de (eigen) zoektocht (van het publiek) naar deze plek. De werken mogen gemanipuleerd worden door de toeschouwer zodat ze zichzelf ook letterlijk kunnen omarmen, troosten, zodat ze kunnen thuiskomen.
In dit deelaspect van Jelle Annie Michiels’ onderzoek over het concept ´thuis´ bestudeert ze welke psychologische noden moeten vervuld worden zodat mensen zich thuis kunnen voelen. De behoefte aan sociale verbondenheid, liefde, acceptatie, de behoefte om gezien, gehoord en omarmd te worden als authentiek individu vormen het uitgangspunt voor deze tactiele sculpturen. Het werk gaat over de dwingende verwachtingen van de maatschappij alles van zichzelf te moeten geven zodat anderen zich op hun gemak kunnen voelen, geborgenheid ervaren. Terwijl men zelf tevergeefs blijft hopen, wachten op handen die een veilige haven garanderen, die een helende hand toereiken. De werken trachten een nood te vervullen die mogelijk onbeantwoord is gebleven in de (eigen) zoektocht (van het publiek) naar deze plek. De werken mogen gemanipuleerd worden door de toeschouwer zodat ze zichzelf ook letterlijk kunnen omarmen, troosten, zodat ze kunnen thuiskomen.
Jef De Smet
(multidisciplinaire artiest)
De 100 attentive doodles zijn een illustratieve vertaling op papier van iets dat je niet kan duiden. Aandacht voor het onderbewuste, getriggerd door een gevoel van onbehagen. Associatief tekenen waarbij de eerste lijn, vlek, punt of veeg de volgende cultiveert.
Dit eerste luik van het project omvat de aanloop naar een andere fase. Dat wat zich verschuilde staat pal voor je.
De performance WDYLMG is video met live muziek die gespeeld werd tijdens het Outside In festival op 10 april in theater arsenaal. Deze bestond uit een persoonlijk overzicht met nieuwe en oudere stukken muziek die nog geen bestemming kregen, maar hun oorsprong is nauw verbonden met het onderwerp. De attentive doodles die getoond werden in De Garage dienden als basis voor de video. Een startpunt, een leidraad om van af te wijken en naar terug te keren.
De 100 attentive doodles zijn een illustratieve vertaling op papier van iets dat je niet kan duiden. Aandacht voor het onderbewuste, getriggerd door een gevoel van onbehagen. Associatief tekenen waarbij de eerste lijn, vlek, punt of veeg de volgende cultiveert.
Dit eerste luik van het project omvat de aanloop naar een andere fase. Dat wat zich verschuilde staat pal voor je.
De performance WDYLMG is video met live muziek die gespeeld werd tijdens het Outside In festival op 10 april in theater arsenaal. Deze bestond uit een persoonlijk overzicht met nieuwe en oudere stukken muziek die nog geen bestemming kregen, maar hun oorsprong is nauw verbonden met het onderwerp. De attentive doodles die getoond werden in De Garage dienden als basis voor de video. Een startpunt, een leidraad om van af te wijken en naar terug te keren.
Thibaut Princen
(podiumkunsten)
Vanuit een onderzoek naar eenzaamheid, erkenning en verbondenheid komt de rol van de blik op onszelf en de ander en de afstand tussen beide aan de oppervlakte. Tijdens de performance ‘verroeren’ gaan we op onderzoek naar de afstand tot onszelf en de ander en of/hoe er toenadering mogelijk is.
Vanuit een onderzoek naar eenzaamheid, erkenning en verbondenheid komt de rol van de blik op onszelf en de ander en de afstand tussen beide aan de oppervlakte. Tijdens de performance ‘verroeren’ gaan we op onderzoek naar de afstand tot onszelf en de ander en of/hoe er toenadering mogelijk is.
Astrid Staes
(beeldend kunstenaar)
je wil een naaktslak zijn, niet nog eens je huis verlaten. je bedekken met wat de aardmantel te bieden heeft, de sterrennacht is je deken. een handvol verhalen is wat jij kunt bieden en een huid die aan een andere zacht wil kleven. kijk, zeg je, hoe mijn spoor me volgt en glinstert. kijk hoe ik nieuwsgierig glijd, hoe ik zoekend om me heen tast. wie wil me eerlijk vinden? (Ibrahim Belkadi)
In het dagelijkse leven werkt Astrid Staes met zowel begeleide als niet-begeleide minderjarige vluchtelingen. In beeldende kunst, die de huidige tijdsgeest reflecteert, zoekt ze naar evenwicht en verwerkt ze de geladenheid die onlosmakelijk verbonden is met haar job.
Astrid wil kritisch maar eerlijk werk afleveren dat huidige problemen in vraag stelt. Dit doet ze met het privilege dat ze de middelen, tijd en ruimte heeft om te creëren en vanuit de overtuiging dat een kunstenaar niet alleen een esthetische maar ook een morele verantwoordelijkheid draagt.
Als we mensen met een migratieachtergrond alleen nog als vluchteling zien, gaat hun intrinsieke waardigheid en menselijkheid verloren, vindt ze. Ons taal- en beeldgebruik dient hiervoor te veranderen en dit laat Astrid graag zien in eigen werk.
Haar werken zijn steeds een uitnodiging tot reflectie op de fragiliteit en veerkracht van het menselijk bestaan. Zo is ze, in eigen woorden, zelf steeds op zoek naar een balans tussen de complexiteit, de kwetsbaarheid en de schoonheid van migratie.
je wil een naaktslak zijn, niet nog eens je huis verlaten. je bedekken met wat de aardmantel te bieden heeft, de sterrennacht is je deken. een handvol verhalen is wat jij kunt bieden en een huid die aan een andere zacht wil kleven. kijk, zeg je, hoe mijn spoor me volgt en glinstert. kijk hoe ik nieuwsgierig glijd, hoe ik zoekend om me heen tast. wie wil me eerlijk vinden? (Ibrahim Belkadi)
In het dagelijkse leven werkt Astrid Staes met zowel begeleide als niet-begeleide minderjarige vluchtelingen. In beeldende kunst, die de huidige tijdsgeest reflecteert, zoekt ze naar evenwicht en verwerkt ze de geladenheid die onlosmakelijk verbonden is met haar job.
Astrid wil kritisch maar eerlijk werk afleveren dat huidige problemen in vraag stelt. Dit doet ze met het privilege dat ze de middelen, tijd en ruimte heeft om te creëren en vanuit de overtuiging dat een kunstenaar niet alleen een esthetische maar ook een morele verantwoordelijkheid draagt.
Als we mensen met een migratieachtergrond alleen nog als vluchteling zien, gaat hun intrinsieke waardigheid en menselijkheid verloren, vindt ze. Ons taal- en beeldgebruik dient hiervoor te veranderen en dit laat Astrid graag zien in eigen werk.
Haar werken zijn steeds een uitnodiging tot reflectie op de fragiliteit en veerkracht van het menselijk bestaan. Zo is ze, in eigen woorden, zelf steeds op zoek naar een balans tussen de complexiteit, de kwetsbaarheid en de schoonheid van migratie.
Maisie Woodford
(danser)
PEGGY' is een voortzetting van de samenwerking tussen Maisie Woodford en Smila Zinecker in het combineren van poppenspel en dans. Hun meest recente solowerk 'Mud Mother', dat te zien was op het Europalia Georgia Festival, onderzocht deze fusie en wekte de interesse om de mogelijkheden ervan verder te onderzoeken. PEGGY' is een werk in uitvoering dat thema's van zelfdocumentatie in de moderne wereld verkent, waarbij noties van een 'gecureerd' zelfbeeld versus een nostalgisch, kinderlijk speels zelfbeeld aan de orde komen. Maisie en Smila wilden graag experimenteren met het gebruik van video als methode om de intimiteit en intensiteit van het poppenspel te versterken, terwijl ze zich toch concentreerden op het naast elkaar bestaan van abstracte beweging en het sterk verhalende poppenspel. Een solovoorstelling van Maisie Woodford waarin poppenspel en dans worden gecombineerd.
PEGGY' is een voortzetting van de samenwerking tussen Maisie Woodford en Smila Zinecker in het combineren van poppenspel en dans. Hun meest recente solowerk 'Mud Mother', dat te zien was op het Europalia Georgia Festival, onderzocht deze fusie en wekte de interesse om de mogelijkheden ervan verder te onderzoeken. PEGGY' is een werk in uitvoering dat thema's van zelfdocumentatie in de moderne wereld verkent, waarbij noties van een 'gecureerd' zelfbeeld versus een nostalgisch, kinderlijk speels zelfbeeld aan de orde komen. Maisie en Smila wilden graag experimenteren met het gebruik van video als methode om de intimiteit en intensiteit van het poppenspel te versterken, terwijl ze zich toch concentreerden op het naast elkaar bestaan van abstracte beweging en het sterk verhalende poppenspel. Een solovoorstelling van Maisie Woodford waarin poppenspel en dans worden gecombineerd.
Karen Hendrickx
(beeldend kunstenaar)
Sinds 2017 werkt Karen Hendrickx aan een serie die schilderkunst, dans en beweging combineert, waarvoor ze samen met de Belgische choreografe Justine Copette de voorstelling Sketches of Emotion creëerde. Tijdens deze voorstelling gaan beide kunstenaars op een interdisciplinaire manier met elkaar in interactie, waarbij Karen werken maakt die in het moment ontstaan. Voor Karen is schilderen en tekenen meer dan het vastleggen van een beeld. Voor haar is het doek of het papier een blanco pagina van emoties, een ruimte waarin ze vrij kan verkennen en uiten. Elke lijn, elke verfstrook, is doordrenkt met de intense energie van het moment. Haar gestuele manier van schilderen wordt sterk beïnvloed door haar samenwerking met choreografe Justine Copette. Haar materiaalkeuze is divers, variërend van houtskool, krijt, Chinese inkt, bister, acryl tot olieverf, die ze op uiteenlopende ondergronden aanbrengt; papier, canvas, zelfs plexiglas. Toeval speelt een belangrijke rol in het werk van Karen, waarbij zij het doek of het papier eerder beschouwt als een arena waarbinnen de actie plaats vindt. Zo maakt zij tijdens het werken gebruik van haar hele lichaam, waarbij er een soort choreografie plaats vindt op het doek. Tijdens de performance maakt zij samen met Justine Copette een groot grondwerk, waarbij de danssporen deel gaan uitmaken van het kunstwerk.
Sinds 2017 werkt Karen Hendrickx aan een serie die schilderkunst, dans en beweging combineert, waarvoor ze samen met de Belgische choreografe Justine Copette de voorstelling Sketches of Emotion creëerde. Tijdens deze voorstelling gaan beide kunstenaars op een interdisciplinaire manier met elkaar in interactie, waarbij Karen werken maakt die in het moment ontstaan. Voor Karen is schilderen en tekenen meer dan het vastleggen van een beeld. Voor haar is het doek of het papier een blanco pagina van emoties, een ruimte waarin ze vrij kan verkennen en uiten. Elke lijn, elke verfstrook, is doordrenkt met de intense energie van het moment. Haar gestuele manier van schilderen wordt sterk beïnvloed door haar samenwerking met choreografe Justine Copette. Haar materiaalkeuze is divers, variërend van houtskool, krijt, Chinese inkt, bister, acryl tot olieverf, die ze op uiteenlopende ondergronden aanbrengt; papier, canvas, zelfs plexiglas. Toeval speelt een belangrijke rol in het werk van Karen, waarbij zij het doek of het papier eerder beschouwt als een arena waarbinnen de actie plaats vindt. Zo maakt zij tijdens het werken gebruik van haar hele lichaam, waarbij er een soort choreografie plaats vindt op het doek. Tijdens de performance maakt zij samen met Justine Copette een groot grondwerk, waarbij de danssporen deel gaan uitmaken van het kunstwerk.
Babette Cooijmans
(beeldend kunstenaar)
"Sense of place is the sixth sense, an internal compass and map made by memory and spatial perception together.” Rebecca Solnit
Het beeldend werk van Babette Cooijmans ontstaat uit het onderzoek naar de ervaring en herinnering van plaats, met vaak een kritische blik op de klimaatcrisis. Ze vertaalt processen uit het (stedelijk) landschap naar een abstracte vorm waarbij de toeschouwer binnen de context van de presentatie een eigen betekenis kan geven. 'Bound to Bind' verwijst naar het verlangen en de noodzakelijkheid tot verbinding om de symbiose tussen mens en natuur te herstellen. Tekenen ligt aan de basis van al haar werk. Babette tekent met de hand patronen die ze herhaalt met behulp van druktechnieken binnen zowel één werk als een serie. Ze werkt intuïtief en bouwt haar werk traag op in vele lagen. Creëren is voor haar een proces waarbij alle zintuigen op scherp staan. Dit resulteert in geometrisch abstracte beelden met een hoge transparantie en tactiliteit.
"Sense of place is the sixth sense, an internal compass and map made by memory and spatial perception together.” Rebecca Solnit
Het beeldend werk van Babette Cooijmans ontstaat uit het onderzoek naar de ervaring en herinnering van plaats, met vaak een kritische blik op de klimaatcrisis. Ze vertaalt processen uit het (stedelijk) landschap naar een abstracte vorm waarbij de toeschouwer binnen de context van de presentatie een eigen betekenis kan geven. 'Bound to Bind' verwijst naar het verlangen en de noodzakelijkheid tot verbinding om de symbiose tussen mens en natuur te herstellen. Tekenen ligt aan de basis van al haar werk. Babette tekent met de hand patronen die ze herhaalt met behulp van druktechnieken binnen zowel één werk als een serie. Ze werkt intuïtief en bouwt haar werk traag op in vele lagen. Creëren is voor haar een proces waarbij alle zintuigen op scherp staan. Dit resulteert in geometrisch abstracte beelden met een hoge transparantie en tactiliteit.
Katrijn De Cooman
(podiumkunsten)
RauwRouw schetst een rouwende figuur temidden van blauwe afdekzeilen die allerlei vormen aannemen. Terwijl ze in haar eentje haar weg probeert te banen door haar rauwe verlies, botst ze tegen de soms onhandige reacties van haar omgeving.
Ze blikt terug op de weg die ze met haar rouw heeft afgelegd van haar tienerjaren tot nu. Geen chronologisch verhaal, maar een fragmentarische golf van beelden die spreken, herkenbare situaties en rouwrituelen.
RauwRouw is een kwetsbare voorstelling die via een fysieke en beeldende taal het ongrijpbare thema probeert vorm te geven
RauwRouw schetst een rouwende figuur temidden van blauwe afdekzeilen die allerlei vormen aannemen. Terwijl ze in haar eentje haar weg probeert te banen door haar rauwe verlies, botst ze tegen de soms onhandige reacties van haar omgeving.
Ze blikt terug op de weg die ze met haar rouw heeft afgelegd van haar tienerjaren tot nu. Geen chronologisch verhaal, maar een fragmentarische golf van beelden die spreken, herkenbare situaties en rouwrituelen.
RauwRouw is een kwetsbare voorstelling die via een fysieke en beeldende taal het ongrijpbare thema probeert vorm te geven
Yasmin Verbist
(beeldend kunstenaar)
Family vacation is een zoektocht naar mijn eigen identiteit als kunstenaar. Zowel drager als medium worden onderzocht. Naast emotie zijn houtskool en zachte krijtsoorten een rode draad in mijn werk.
Family vacation is een zoektocht naar mijn eigen identiteit als kunstenaar. Zowel drager als medium worden onderzocht. Naast emotie zijn houtskool en zachte krijtsoorten een rode draad in mijn werk.
Shivadas Deschrijver
(podiumkunsten)
Shivadas De Schrijver (º1990, die/hun) groeide op in een community die nadruk legde op zelfontdekking via creativiteit. Als kind kwam die al in aanraking met verschillende kunstvormen, zoals lichttechnieken, kostuums, dans, ontwerp en theater. Na een divers parcours herontdekte Shivadas in 2022 de expressie van hun lichaam. Via bewegingstheater en Nederlandse mime vond die een nieuwe manier om beweging als medium te verkennen.
In een wereld vol zilveren ballen onderzoekt Shivadas De Schrijver hoe we mensen uit liefde of toewijding kunnen ophemelen. Elk klein geluid van huid en rubber vult de oren in de breekbare stilte. Spelenderwijs evolueert dit ophemelen tot desillusie. Als we terugkijken vanuit een ander perspectief, wat zijn onze parels, en wat ons Ballast?
Ballast is een solo performance gemaakt met gestructureerde improvisatie. De scenes en ontmoetingen liggen vast. Wat dat met Shivadas doet, en hoe zich dat vertaalt naar buiten, probeert die zo eerlijk mogelijk in het moment te brengen.
Shivadas De Schrijver (º1990, die/hun) groeide op in een community die nadruk legde op zelfontdekking via creativiteit. Als kind kwam die al in aanraking met verschillende kunstvormen, zoals lichttechnieken, kostuums, dans, ontwerp en theater. Na een divers parcours herontdekte Shivadas in 2022 de expressie van hun lichaam. Via bewegingstheater en Nederlandse mime vond die een nieuwe manier om beweging als medium te verkennen.
In een wereld vol zilveren ballen onderzoekt Shivadas De Schrijver hoe we mensen uit liefde of toewijding kunnen ophemelen. Elk klein geluid van huid en rubber vult de oren in de breekbare stilte. Spelenderwijs evolueert dit ophemelen tot desillusie. Als we terugkijken vanuit een ander perspectief, wat zijn onze parels, en wat ons Ballast?
Ballast is een solo performance gemaakt met gestructureerde improvisatie. De scenes en ontmoetingen liggen vast. Wat dat met Shivadas doet, en hoe zich dat vertaalt naar buiten, probeert die zo eerlijk mogelijk in het moment te brengen.
Jo Michiels
(beeldend kunstenaar)
In 2023 nam Jo Michiels gedurende drie maanden deel aan het internationale residentieprogramma 'Pilotenkueche' in Leipzig. Hij werkte er aan de reeks 'Through the Sense of Touch'. Die reeks bestaat uit enkele schilderijen op papier, waarbij intimiteit en aanraking op een persoonlijke en intuïtieve manier worden vertaald naar abstracte beelden. Tijdens zijn residentieperiode bij RADAR werkt Jo Michiels aan een tentoonstellingsvoorstel met de werken uit deze reeks. Het resultaat was te zien tijdens Open Monumentendag op 8 september in de campus Kruidtuin van Thomas More Mechelen.
In 2023 nam Jo Michiels gedurende drie maanden deel aan het internationale residentieprogramma 'Pilotenkueche' in Leipzig. Hij werkte er aan de reeks 'Through the Sense of Touch'. Die reeks bestaat uit enkele schilderijen op papier, waarbij intimiteit en aanraking op een persoonlijke en intuïtieve manier worden vertaald naar abstracte beelden. Tijdens zijn residentieperiode bij RADAR werkt Jo Michiels aan een tentoonstellingsvoorstel met de werken uit deze reeks. Het resultaat was te zien tijdens Open Monumentendag op 8 september in de campus Kruidtuin van Thomas More Mechelen.
Bert Van Puymbroeck
(podiumkunsten)
In zijn tweede muzikale solovoorstelling 'Stroom' gaat Bert Van Puymbroeck op zoek naar 'inner peace'. Hij neemt het publiek mee in zijn zoektocht en dompelt hen onder in zijn ontdekkingen over de mind-body connectie. Gefascineerd en gebiologeerd door de menselijke psychologie ontrafelt hij de schoonheid van jezelf ontdekken op een 'alternatieve' manier.
Een verbindend gesprek tussen een zoekend publiek en een zoekende mens.
Voor deze nieuwe theatervoorstelling ging Bert in gesprek met therapeuten en coaches uit de complementaire gezondheidszorg en coachingswereld. Hij ontrafelde in deze gesprekken een nieuwe blik op onze wereld en vroeg hen: Wat is 'inner peace'? Hoe kan ik het zelf ervaren?
Ben je benieuwd naar de interviews? Luister ze via www.bertmusic.eu
In zijn tweede muzikale solovoorstelling 'Stroom' gaat Bert Van Puymbroeck op zoek naar 'inner peace'. Hij neemt het publiek mee in zijn zoektocht en dompelt hen onder in zijn ontdekkingen over de mind-body connectie. Gefascineerd en gebiologeerd door de menselijke psychologie ontrafelt hij de schoonheid van jezelf ontdekken op een 'alternatieve' manier.
Een verbindend gesprek tussen een zoekend publiek en een zoekende mens.
Voor deze nieuwe theatervoorstelling ging Bert in gesprek met therapeuten en coaches uit de complementaire gezondheidszorg en coachingswereld. Hij ontrafelde in deze gesprekken een nieuwe blik op onze wereld en vroeg hen: Wat is 'inner peace'? Hoe kan ik het zelf ervaren?
Ben je benieuwd naar de interviews? Luister ze via www.bertmusic.eu
Veroline Vanderbeek
(podiumkunsten)
'Mayken' vertrekt vanuit een zoektocht naar (het verdwenen werk van) Mayken Verhulst. Zij was stammoeder van de Breugeldynastie en zelf een van de grootste kunstenaars uit de 16e eeuw. In een hedendaagse biecht neemt Veroline Vanderbeek het perspectief aan van deze mysterieuze mechelse figuur. Samen met muzikant Abel Baeck verbeeldt zij wie deze vrouw geweest zou kunnen zijn. De verhouding tussen werk, kunst, ambacht en leven staat centraal.
'Mayken' vertrekt vanuit een zoektocht naar (het verdwenen werk van) Mayken Verhulst. Zij was stammoeder van de Breugeldynastie en zelf een van de grootste kunstenaars uit de 16e eeuw. In een hedendaagse biecht neemt Veroline Vanderbeek het perspectief aan van deze mysterieuze mechelse figuur. Samen met muzikant Abel Baeck verbeeldt zij wie deze vrouw geweest zou kunnen zijn. De verhouding tussen werk, kunst, ambacht en leven staat centraal.
Peter Simon
(beeldend kunstenaar)
Een klimmuur met deurklinken, rolspelden kil in de muur geprikt, balpendoppen als peloton, zigzaggend op een kromme plaat, een labyrint van leistenen dat elk moment in elkaar kan stuiken. De installaties van Peter Simon ontluiken een speelse wereld waarin de kunstenaar objecten – vaak afgedankte materialen – omarmt en in verbinding met elkaar toelaat tot het vertellen van nieuwe verhalen. In een evenwichtsoefening waarbij broosheid en spanning elkaar ontmoeten verliest het functionele en alledaagse object haar greep en ontstaat een nieuwe rode draad.
Een klimmuur met deurklinken, rolspelden kil in de muur geprikt, balpendoppen als peloton, zigzaggend op een kromme plaat, een labyrint van leistenen dat elk moment in elkaar kan stuiken. De installaties van Peter Simon ontluiken een speelse wereld waarin de kunstenaar objecten – vaak afgedankte materialen – omarmt en in verbinding met elkaar toelaat tot het vertellen van nieuwe verhalen. In een evenwichtsoefening waarbij broosheid en spanning elkaar ontmoeten verliest het functionele en alledaagse object haar greep en ontstaat een nieuwe rode draad.
Lode Roelandt
(elektronische artiest)
Oxitocity is een elektronische live set die het publiek meeneemt op een muzikale reis. Een schat aan vergeten materiaal en nieuwe creaties.
Oxitocity is een elektronische live set die het publiek meeneemt op een muzikale reis. Een schat aan vergeten materiaal en nieuwe creaties.
Yasmine Deroui
(podiumkunsten)
Medea(s) begon als een documentair herschrijven van de Griekse tragedie die draait rond spijt over het moederschap, vanuit interviews en persoonlijke ervaringen. Het doel was om moeilijke en niet-conventionele ervaringen van moederschap ruimte te geven en te normaliseren. Het project evolueerde naar een scenische weergave van Yasmine Deroui's erg persoonlijk zelfonderzoek en de vragen die ze heeft rond haar niet-bestaande kinderwens, haar ongastvrije lichaam. Interviews en conversaties met personen die hun (niet zo) moederlijke ervaringen delen met haar, zullen haar zoektocht beïnvloeden en ondersteunen.
Al deze materialen creëren een dialoog en een spanning met Deroui als performer: ze spiegelen haar aanwezigheid, spelen ermee, creëren humor, dagen uit, doen ongemak ontstaan. Op de scène verschuilt Deroui zich achter de camera, enkel om zichzelf op een meer nabije en rauwe manier aan het publiek te tonen. Ze manipuleert haar beeld en de manier waarop het publiek dat beeld percipieert, zodat kwetsbaarheid kan ontstaan. Het wordt een spel van tonen en verbergen, en een manier om haar verlegenheid en haar angst om zich bloot te geven in te zetten om haar aanwezigheid op de scène te versterken.
Medea(s) begon als een documentair herschrijven van de Griekse tragedie die draait rond spijt over het moederschap, vanuit interviews en persoonlijke ervaringen. Het doel was om moeilijke en niet-conventionele ervaringen van moederschap ruimte te geven en te normaliseren. Het project evolueerde naar een scenische weergave van Yasmine Deroui's erg persoonlijk zelfonderzoek en de vragen die ze heeft rond haar niet-bestaande kinderwens, haar ongastvrije lichaam. Interviews en conversaties met personen die hun (niet zo) moederlijke ervaringen delen met haar, zullen haar zoektocht beïnvloeden en ondersteunen.
Al deze materialen creëren een dialoog en een spanning met Deroui als performer: ze spiegelen haar aanwezigheid, spelen ermee, creëren humor, dagen uit, doen ongemak ontstaan. Op de scène verschuilt Deroui zich achter de camera, enkel om zichzelf op een meer nabije en rauwe manier aan het publiek te tonen. Ze manipuleert haar beeld en de manier waarop het publiek dat beeld percipieert, zodat kwetsbaarheid kan ontstaan. Het wordt een spel van tonen en verbergen, en een manier om haar verlegenheid en haar angst om zich bloot te geven in te zetten om haar aanwezigheid op de scène te versterken.
Helena Jans & Rens Plackaerts
(Circusperformance)
De mogelijkheden van de onmogelijkheden is een eerste ontmoeting tussen twee circusartiesten uit verschillende disciplines en toont hun nieuwsgierigheid naar elkaar toe, maar ook de onvermijdelijke obstakels.
De mogelijkheden van de onmogelijkheden is een eerste ontmoeting tussen twee circusartiesten uit verschillende disciplines en toont hun nieuwsgierigheid naar elkaar toe, maar ook de onvermijdelijke obstakels.
Nacho Vargas Ramos
(beeldend kunstenaar)
Jorge Ignacio Vargas Ramos (Nacho), is een hedendaagse kunstenaar gevestigd in Mechelen. Zijn passie voor kunst ontstaat wanneer hij voor zijn elfde verjaardag een kunstencyclopedie krijgt van zijn moeder. Een eerste kennismaking en het absolute begin van een vurige liefde voor de grote klassieke meesters, zoals Van Eyck, Caravaggio, Velasquez, Goya, enz… Wanneer hij op twintigjarige leeftijd van Ecuador naar België verhuist, biedt dit voor hem meteen ook de gelegenheid om door Europa te reizen en eindelijk de werken van zijn jeugd- en tieneridolen ‘live’ te aanschouwen. Zijn bewondering voor hen neemt alleen maar toe.
Voor “Aprés le bal” schildert Van Beers een volmaakte schoonheid die haar toeschouwers uitdagend aankijkt, voldaan neergevlijd na een nachtelijke uitspatting en omgeven door een aantal persoonlijke objecten die hoogstens een tipje van de sluier lichten en de nieuwsgierigheid naar deze vrouw aanwakkeren. De delicate finesse en de virtuoze precisie van Van Beers' meesterlijke penseelwerk nopen Nacho ertoe deze bijna vergeten meester te eren in een hedendaagse context. Het resultaat werd getoond in Lumière Mechelen.
Jorge Ignacio Vargas Ramos (Nacho), is een hedendaagse kunstenaar gevestigd in Mechelen. Zijn passie voor kunst ontstaat wanneer hij voor zijn elfde verjaardag een kunstencyclopedie krijgt van zijn moeder. Een eerste kennismaking en het absolute begin van een vurige liefde voor de grote klassieke meesters, zoals Van Eyck, Caravaggio, Velasquez, Goya, enz… Wanneer hij op twintigjarige leeftijd van Ecuador naar België verhuist, biedt dit voor hem meteen ook de gelegenheid om door Europa te reizen en eindelijk de werken van zijn jeugd- en tieneridolen ‘live’ te aanschouwen. Zijn bewondering voor hen neemt alleen maar toe.
Voor “Aprés le bal” schildert Van Beers een volmaakte schoonheid die haar toeschouwers uitdagend aankijkt, voldaan neergevlijd na een nachtelijke uitspatting en omgeven door een aantal persoonlijke objecten die hoogstens een tipje van de sluier lichten en de nieuwsgierigheid naar deze vrouw aanwakkeren. De delicate finesse en de virtuoze precisie van Van Beers' meesterlijke penseelwerk nopen Nacho ertoe deze bijna vergeten meester te eren in een hedendaagse context. Het resultaat werd getoond in Lumière Mechelen.
SEIZOEN 22-23
Eveline Bumba
(spoken word artiest, graphic designer)
Nitish Bhardwaj
(acteur, schrijver en regisseur)
Chloé Van der Vieren
(frontvrouw band Chloe Clover)
Emmanuel Boakye
(danser, schrijver, acteur, performer en choreograaf)
Lien Schoeters
(singer-songwriter)
Hidde Moens
(dichter, zanger, gitarist)
POORT 10
(nieuw Mechels makerscollectief)
Augusto Pedraza
(regisseur en performer)
Sara Vermeylen
(beeldend kunstenaar)
Tilde Potoms
(beeldend kunstenaar)
Michael Claessens
(muzikant en beeldend kunstenaar)
TG Misschien
(Aline Cornelissen en Marieke Anthoni)
Alexandros Anastasiadis “Greco”
(dansartiest, choreograaf)
Raphael Philipe Damasceno
(dansartiest, choreograaf)
Anouk Robbeets
(aerialist)
Emma Staelens
(theatermaker)
Amal Abdirashid Mohamed
(schrijver, performer, beeldend kunstenaar, theatermaker)
Anneleen Winten
(theatermaker)
Elise Coudré
(beeldend kunstenaar)
geef een workshop
bottom of page